“Dit is een nummer dat ik schreef op een veranda in Bath County, Virginia, toen ik en [hoofdgitarist] Jake Lenderman op bezoek waren in de geboorteplaats van Jake’s moeder. Het bevat wat beelden die ik tijdens die reis heb gezien, evenals een beschrijving van een man die we op een ochtend op weg naar Dollywood een overdosis zagen nemen op een parkeerplaats, ‘legt Karly Hartzman uit.
Over de video, die Hartzman ook regisseerde, zegt ze: “De video die ik zelf heb gemaakt, is een eerbetoon aan de video van PJ Harvey voor ‘Man-Size’. Ik heb nog nooit iemand zoveel zelfvertrouwen zien uitstralen als zij in die video. Ik wilde even doen alsof ik die houding bezat, maar het was moeilijker dan het lijkt! Eindeloos respect voor Peej.”
Beide eerder uitgebrachte singles van het album, “Chosen To Deserve” en “Bull Believer”, zijn bekroond met de felbegeerde Best New Track-onderscheiding van Pitchfork, die de band ook profileerde als “een van de meest meeslepende indierockbands in Amerika”. En dan nog NPR die voorspelt dat Rat Saw God “misschien wel een van de grootste [albums] van 2023” gaat worden. Bovendien heeft Wednesday tourdata voor 2023 in de VS en de EU aangekondigd die van april tot juli lopen. Op 28 mei speelt de band bij Vera in Groningen, 29 mei Paradiso en op 31 mei in Brussel bij de Botanique.
Een Wednesday-lied is een quilt. Een verzameling korte verhalen, een half geheugen, een lappendeken van portretten van het Amerikaanse zuiden, ongelijksoortige momenten die op de een of andere manier als een geheel kloppen. Karly Hartzman, de songwriter/vocalist/gitarist aan het roer van het project, is zowel een verhalenverzamelaar als een verhalenverteller: een geleerde van mensen en oneliners. Rat Saw God, de nieuwe en beste plaat van het Asheville-kwintet, is ekphrastic maar autobiografisch en bovenal diep empathisch. Op de tien nummers van het album bouwen Hartzman, gitarist MJ Lenderman, drummer Alan Miller en lap/pedal steel-speler Xandy Chelmis een heiligdom voor details. Half grappige, half tragische berichten uit North Carolina ontvouwen zich ergens tussen de jammerende skuzz van shoegaze uit de jaren negentig en klassieke countrytwang, vervormde lapsteel-geluiden en Hartzmans stem die door het lawaai snijdt.
Rat Saw God is een album over fietsen door een voorstedelijk stuk in Greensboro terwijl je voor het eerst naar My Bloody Valentine luistert op een iPod Nano, langs een beekje die door de buurt stroomt en bezaaid is met gebroken glazen flessen en condooms, een voortuin gevuld met kapotte en verroeste auto-onderdelen, een eenzaam en vervallen huis teruggewonnen door klimplanten. Vier Loko’s en rodeoclowns en een jongen die een maïsveld afbrandt. Monumenten langs de weg, kerken, poppers en wodka in een plastic waterfles, de rotzooi waarmee je wegkomt op Joods zomerkamp, vreemde sentimentele familiestukken in de kringloopwinkels. De manier waarop het Zuiden de hele nacht levendig neuriet in de zomer en herfst, het geluid van voetbalwedstrijden op de middelbare school, het halo-effect van de lichten die de duisternis vervuilen. Het is niet echt helder genoeg om ver vooruit te kijken, maar in dat stuk inktzwarte leegte zie je op de een of andere manier alles. De nummers op Rat Saw God vertellen geen heldendichten, alleen het alledaagse. Ze zijn waar, ze zijn het echte leven, wazig en chaotisch en vreemd – wat in lijn is met Hartzmans eigen ethos: “Eenieder verhaal is waardig”, zegt ze ronduit. “Letterlijk elk levensverhaal is het waard om opgeschreven te worden, omdat mensen zo fascinerend zijn.” Maar het ding met Rat Saw God – en eigenlijk met elk Wednesday nummer – is dat je niet per se alle referenties nodig hebt om het te krijgen, de vreemd specifieke opgetogenheid van een nummer dat echt raakt. Ja, het zit allemaal in de details – hoe verkloot je bent of wordt, hoe je een hart breekt, hoe je verliefd wordt, hoe je ervoor zorgt dat jezelf en anderen zich gezien voelen – maar het is vooral de manier waarop die kleine momenten samenkomen in een nummer of album of een persoon.
